Mijmeren jullie ook weleens? Of ligt dat aan mijn leeftijd…

Ik hou van/ben blij met mijn kinderen!! Ze zijn allang de deur uit hoor. Toen ze nog thuis woonden, was ik niet altijd blij met hen. Maar ik hou wel van hen. Waarom? Omdat ze alles goed doen? Nee, omdat het mijn kinderen zijn. Ze hebben elk hun eigen-aardigheden of zoals ik het weleens uitspreek: hun eige-naardigheden. Maar ja, die heb ik zelf ook.

Houdt onze Vader in de hemel van ons omdat wij het allemaal zo geweldig doen? Nee, omdat wij zijn kinderen zijn! Wat een troost dit te mogen weten!

Wanneer kinderen klein zijn en er gebeurt iets vervelends met hen, is het troosten (meestal) vrij eenvoudig. Maar wanneer ze volwassen zijn, de deur uit, is het toch een ander verhaal, kun je er als ouders niet zoveel mee, ze doppen hun eigen boontjes. Tuurlijk, je bent er voor hen, maar de pijn wegnemen…

Elk van onze drie kinderen heeft zoiets meegemaakt, wat enorm in mijn moederhart heeft gehakt. Ik kon alleen toekijken, het waren hun levenslessen, maar het raakte mij tot diep in mijn ziel. Natuurlijk kijk ik er zo naar, mogelijk hebben zij het anders ervaren. Maar toekijken is altijd lastiger.

Op zulke momenten gaan mijn gedachten naar mijn Vader God in de hemel, die Zijn Zoon naar de aarde liet komen, geboren als een baby. Die hier een weg te gaan had, met als doel voor ogen de (zondige) mensen weer in verbinding te brengen met God, te herstellen wat beschadigd was. Maar wat moet het ongelooflijk veel pijn hebben gedaan om te zien hoe Zijn Zoon aan het kruis werd gehangen om de zonden te dragen voor mensen die niks van Hem wilden weten. Gelukkig was dit werk/offer zo groot, volmaakt dat ik mag weten dat ook mijn zonden daar zijn vergeven! “Ik ben zo dankbaar Heer, voor wat u heeft gedaan..!”